Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Een ultimatum en daarna
van een jonge vrouw die er achter kwam dat hij anders was
dan zij dacht
Het begon allemaal toen ik met mijn beste vriendin op
stap ging. Ze wilde weten of haar vriend bij een andere
jongen op bezoek was, maar had ruzie met deze jongen,
en wilde niet aan de deur gaan. Onder invloed van een
drankje besloot ik dat ík dat wel zou doen. Ik aan de deur,
haar vriend was er niet. De jongen bij wie ik aan de deur
was, was blijkbaar erg gecharmeerd van mij. Ik was na de
vraag gelijk weer omgedraaid, en weggelopen.
Ik had deze jongen verder niks te melden.
Hij vroeg bij vrienden naar wie ik dan geweest zou kunnen zijn..
ik vond hem niet aantrekkelijk, en wilde dus niet dat ze mijn
naam zouden noemen. Nu was er een groot feest, waar ik met
mijn beste vriendin heen ging. Zij en de jongen hadden inmiddels
hun ruzie bijgelegd.. en hij liep naar haar toe. Hij vertelde gelijk
dat ik het meisje was wat hij had gezien.
We hebben even gepraat, en hij had tóch wel iets. In de week na
het feest nodigde hij mijn vriendin verschillende malen uit om iets
te komen drinken, maar dan moest ze mij wel meenemen.
Uiteindelijk ben ik meegegaan.. vond het wel een aardige jongen.
Het klikte eigenlijk meteen.. hij was zo ontzettend aantrekkelijk,
terwijl ik normaal nooit op zijn type zou vallen.
Ik was destijds 18 jaar oud, en hij 25. Ook had hij een dochtertje
van 4 jaar oud. De situatie was erg moeilijk, hij was alles waar ik
nooit voor zou vallen. Uiteindelijk zijn we in Juli toch een relatie
begonnen. We hielden het geheim.
Ik was net 18 jaar, en ben altijd bang geweest voor afkeuring
vanuit huis. Omdat ik veel waarde hecht aan het oordeel van mijn
familie, wilde ik de afkeuring voorkomen.
Ik was zo gelukkig met hem, en het feit dat ik het niet kon delen
met de mensen van wie ik hield, maakte me kapot. Hij heeft me
toen een ultimatum gesteld.. ik moest het vertellen anders wilde
hij niet verder. Ik heb het verteld, en met kerst heeft mijn familie
mijn toenmalige vriend ontmoet.
Het ging super tussen ons. We waren vrij, en konden doen wat
we wilden.
Ineens bleek dat hij zijn huis uit moest. Hij had enorm veel
schulden, en had dit niet met mij gedeeld. Hij zei dat hij het niet
had verteld “omdat ik zo jong was, en niks wist van zulke
problemen.” Ik vond dit heel oneerlijk, op het moment dat hij een
relatie met mij aanging, wist hij hoe oud ik was.
We wilden samen zijn, en ik kon zulke smoesjes er niet bij
gebruiken. Veel ruzie en verdriet. Uiteindelijk opende hij zichzelf
meer naar mij, en probeerde hij dingen met me te delen. Wel
bleef het iets wat hij opgooide als we ruzie hadden. Ik begreep
het niet, want ik was nog maar 18.
Hij werd zijn huis uitgezet, en we hebben alles samen gedaan. Ik
heb hem geholpen zijn huis leeg te halen, heb hulp gezocht voor
zijn financiële problemen, en ben er altijd voor hem geweest.
Nadat hij bij zijn zus ingetrokken was, werd het pas echt moeilijk.
Zijn zus heeft 2 jonge, ontzettend drukke, kinderen. In het
weekend had hij zijn eigen dochter er ook bij.
In het huishouden van zijn zus, was het heel moeilijk om tot rust
te komen. Ik sliep dagelijks bij hem, en ervaarde dit ook. Toch is
het achteraf gezien nooit een excuus geweest. Er gebeurde altijd
wel iets, waar hij boos om werd. Of hij twijfelde ineens of hij wel
van me hield en of het wel zin had om verder te gaan. Hij heeft
het zo vaak met me uitgemaakt, om daarna terug te krabbelen.
Ik moest hem altijd maar begrijpen, omdat hij ontzettend veel
levensbagage met zich meedroeg.
Nu had ik hier ook altijd wel begrip voor. Zie nu in dat ik veel
tekortkomingen in hem niet heb gezien, omdat ik er een
verklaring voor had. Hij kon zo lief zijn, en die periodes dat hij
zich rot voelde .. tja, daar kwamen we wel doorheen. Samen. De
relatie had zo veel ups en downs dat ik het moeilijk vind om uit te
leggen, het ene moment waren we samen in de zevende hemel, en
het andere moment was ik niks voor hem.
Als we weer eens een ruzie om niks hadden, liet hij dagen niet
van zich horen. Ik voelde me dan zo ellendig.
Maar dan emailde hij me weer, of belde hij. Hij zei dat hij was
afgekoeld en wilde weer met me praten. In het begin van de
relatie legde hij de reden dat het uit was altijd bij mij.
Naïef dat ik was nam ik hem elke keer terug.
Verkeerde reacties
Als we weer samen waren was het altijd zo leuk.
Ik hield van zijn familie, van zijn dochtertje en van zijn honden.
We hadden een super leven samen, althans zo voelde ik me in die
periodes. Maar dan kwamen zijn problemen weer in zijn hoofd..
en ging hij lopen malen. De financiële problemen, het niet hebben
van een huis om zijn dochter naar toe te laten komen, geen
uitzicht op vooruitgang. Vaak ging hij in deze periodes ook
gewoon niet werken, maar alles was mijn schuld.
Ik gaf de verkeerde reactie, of ik speelde onder een hoedje met
mijn beste vriendin.
De zomer kwam, en ik kreeg een huisje aangeboden. Het was erg
klein, maar ik wilde het erg graag. Zodat ik samen kon zijn met
hem.
Wij samen ons leven op konden gaan bouwen. Hij deed er ook
ontzettend positief over. Wij gingen dit samen doen, hij en ik.
Toen ik had getekend voor de sleutel, en naar hem toe gin, zei hij
dat hij toch twijfelde. Hij was al zo vaak bedondert door ex
vriendinnen, dat hij de stap niet met mij durfde te nemen.
Ik begreep het niet.
Ik deed dit toch ook voor hem en voor zijn dochtertje? Maar oké,
ik stemde er mee in. Ik was nog steeds razend enthousiast over
mijn huisje, en als mensen mij er naar vroegen vertelde ik er ook
graag over. Alles moest nog gedaan worden, maar dat kwam
goed. Ik kon het.
Na een tijdje werd hij boos.. hij gaf aan dat onze relatie was
veranderd nadat ik een huis toegewezen had gekregen. Hij zocht
zelfs ruzie met me over geld dat ik aan hem terug wou geven. Hij
had mij dit toch gegeven? Wat dacht ik wel niet!
Na een aantal ruzies besloot hij dat hij toch weer bij me wilde
komen wonen. Hij ging zich steeds meer bemoeien met het huis,
en het werd weer iets van ons samen. Hierna heeft hij nog een
keer besloten het toch niet door te laten gaan. Uiteindelijk is hij
toch bij me komen wonen. We hebben 4 maanden samen
gewoond. In deze 4 maanden is hij drie keer met al zijn spullen
(kleren, schilderijen, beeldjes) teruggegaan naar zijn zus. Hij
kwam altijd weer terug.
We konden niet met, en niet zonder elkaar leven.
Op een dag hadden we weer ruzie, ik klonk chagrijnig aan de
telefoon, en dit vond hij reden genoeg om op te hangen in mijn
oor. Ik kwam thuis en vroeg hem waarom hij dit deed. I
k deed chagrijnig volgens hem.
In werkelijkheid was ik gewoon heel erg moe. Ik begon bijna
gelijk te huilen, ik wist dat er ruzie zou komen. Ik was zo uitgeput
door alle ruzies die we hadden gehad. Hij gaf me altijd het gevoel
dat ik niet goed genoeg was, ik was te jong. Natuurlijk liep het
weer uit op ruzie.
Hij zei dat hij weer naar zijn zus zou gaan die avond. Op dat
moment besloot ik al mijn moed bij elkaar te rapen en ik vertelde
hem dat als hij dit zou doen, hij niet meer terug hoefde te komen.
Hij nam me niet serieus en is weggegaan.
De volgende dag kwam hij binnen en verweet hij mij dat ik
aangeschoten op de bank zat. Hij is weer boos weggestormd.
De dag hierna kwam hij weer binnen. Hij was erg emotioneel, hij
had al die tijd fout gezeten. Hij ging hulp zoeken bij een
psychiater. Het was niet ik, maar zijn verleden en andere vele
problemen die hem dwars zaten. Na een paar weken rust ging ik
toch weer contact met hem zoeken. Hij had tijdelijk geen contact
met zijn dochtertje en ik vond dit heel erg.
Ik vond dat ik het hem niet aan kon doen, om ons allebei niet
meer te zien. We hebben het contact weer opgebouwd. Ik heb
herhaaldelijk aangegeven dat ik niet wilde dat hij bij me kwam
wonen.
Het ging erg goed. Op een dag kwam hij langs (hij had nog wel
een sleutel) en het duurde een tijdje voordat hij de woonkamer in
kwam. Hij lachte en zei 'ik heb weer wat t-shirts in de kast gelegd,
ik ben hier zo vaak.' Hij probeerde het weer. Ik voelde me erg rot,
maar vond het ook wel heel lief. Hij wilde zo graag samen met
mij zijn. Ik dacht oké, nog een keer. Het is alles of niets.'
We kusten
Ik had ingezien dat hij altijd voor onze problemen wegliep, in het
begin van de relatie zocht hij een paar dagen geen contact. En nu
we samenwoonde vluchtte hij altijd weg.
Na een maand ontstond er weer een ruzie. Hij ging naar
zijn zus, en nu wilde ik voet bij stuk houden. Hij kwam niet
meer terug. Hij heeft hoog en laag gesprongen, is op de
bank blijven slapen uit protest, heeft het me heel moeilijk
gemaakt, maar uiteindelijk ging hij weg.
God wat miste ik hem. Ik ben 10 kilo afgevallen, terwijl ik van
mezelf al maatje 36 heb. Niet om aan te zien dus. Toen was het
kerst. Na kerst alleen te zijn geweest kwamen we elkaar tegen
met oud en nieuw. We kusten elkaar, en hielden elkaar stevig
vast. Verder hebben we elkaar met rust gelaten.
Nu had ik een tijd lang bij zijn zus en haar 2 jonge kinderen in
huis gezeten en die zus kwam ik tegen.
Haar zoontje begon te huilen en zei dat ik hem had beloofd dat hij
bij mij mocht logeren. Kinderen zijn altijd slachtoffer in zulke
situaties, en ik besloot hem dus die avond op te halen. Mijn ex
was boven gaan zitten toen ik kwam. Ik was zo beledigd hierdoor,
dat ik hem smste dat ik hem haatte, dat ik niet begreep dat hij mij
niet wou zien.
Hij heeft mij toen gebeld en is naar me toe gekomen. We zijn in
elkaars armen gevallen. Hij heeft mij toen gevraagd of hij ook
mocht blijven slapen. Ik heb hiermee ingestemd, als die kleine
naar bed was, mocht hij terugkomen.
We hebben toen ongelofelijke seks gehad, het voelde zó goed.
Ik dacht dat ik me nooit meer zo zou voelen en hij kreeg het
weer voor elkaar. We hebben toen een paar keer afgesproken,
soms gewoon gezellig iets drinken, soms bleef hij slapen en
hadden we seks.. toch voelde ik me weer rot. Ik besefte dat ik
hem op deze manier nooit los kon gaan laten, terwijl het nooit iets
zou worden.
Hij bleef zijn problemen op mij afschuiven, dat zou niet
veranderen. Nu het uit was had hij alweer twee keer ruzie
gezocht, en ik had het hem weer vergeven. Het patroon bleef zich
herhalen. Op een dag werd ik zo ontzettend boos dat ik ruzie met
hem zocht, ik heb me helemaal bloot gegeven en ben ontzettend
gemeen gaan doen. Hij verkondigde dat hij me nooit meer wilde
spreken.
Ik heb hem nog een mail gestuurd met excuses voor mijn
gedrag.. ik ben geen gemeen persoon en wil me ook nooit of te
nimmer zo gedragen, wat me er ook toe drijft. Hij heeft nooit
meer iets terug laten horen..
Een andere man dan ik dacht
Mijn uitbarsting en mijn excuusmail zijn nu zo'n 7 weken geleden
gebeurd. Ik heb hem niet los kunnen laten. Het is al 4 maanden
geleden sinds dat IK het officieel heb uitgemaakt, en toch voelt
het alsof hij mij heeft laten zitten.. hoe kan hij mij laten zitten?
Hij wilde toch perse een baby met me maken? En hij wilde toch
met me trouwen? Hoe kan dat over zijn na 1 explosie van mij?
Terwijl ik miljoenen explosies van hem heb meegemaakt.
Ik begrijp het niet.
Ook blijkt hij een heel ander persoon te zijn dan ik dacht. Ik ben
er een week geleden achter gekomen dat hij iets heeft met een
vriendin van de familie. Een alleenstaande moeder met een
zoontje. Als het een dochtertje was geweest, had ze het naar mij
vernoemd.
Ik voel me heel erg verraden. Zowel door hem als door haar. Ze
heeft me niks verteld, ik heb haar er mee moeten confronteren.
Ook hij valt me vies tegen. De dame in kwestie houdt nog al van
seks en heeft met meerdere mannen seksrelaties. Er circuleren
foto's op internet van haar geslachtsdelen, waar ze ontzettend
high is van de coke. Hij heeft me altijd gezegd zulke meiden laag
te vinden en daar niks mee te maken te willen hebben. Ook weet
hij hoe zij is, want dat is algemeen bekend..
Nu zag ik haar gister lopen. Met zijn dochtertje en onze honden.
Mijn hart brak weer. Ik weet niet wat het is maar ik kan niet over
hem heenkomen. Hij is duidelijk wel over mij heen, terwijl ik
altijd heb gedacht dat hij het er ook moeilijk mee zou hebben. Hij
heeft zelf altijd gezegd dat hij mij wilde, of anders voorlopig
niemand. Hij wilde met me trouwen ..
Misschien zien anderen het niet zo, maar voor mij voelt het als
verraad.
Ik heb 2 jaar lang mijn best gedaan om het beste te zijn wat ik
kon zijn. Bij alles wat ik deed en doe heb ik hem in mijn
achterhoofd. Ik heb keihard gevochten voor hem en zijn dochter.
En hij vergeet mij, alsof het niets meer was dan het knipperen van
zijn ogen.
Delisa Voordewind, Voorschoten
